Απουσία

Έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια και κάτι μέρες… Σίγουρα θα έπρεπε να έχει γραφεί νωρίτερα το κείμενο αυτό, αλλά… Τα συναισθήματα δύσκολα εκφράζονται…

Ήταν πρωινό του Οκτωβρίου, που κατά σύμπτωση έμοιαζε με καλοκαίρι ακόμη. Πρωί πρωί άρχισε να χτυπάει το κινητό. Κοιτάω την οθόνη «απόκρυψη» έλεγε. Για ένα περίεργο λόγο με το που κοίταξα την οθόνη είπα από μέσα μου «δεν είναι για καλό αυτή η κλήση». Δεν ξέρω πως, τι και γιατί, αλλά τα πολύ βραδινά και πολύ πρωινά τηλεφωνήματα δεν τα έχω και για καλό. Τελικά επιβεβαιώθηκα.

Στην άλλη άκρη της γραμμής μια φωνή παγωμένη και φοβισμένη. Στην αρχή υπήρχε μια παύση και μετά ακολούθησε η ανακοίνωση: «… η θεία είμαι. Είμαι στο νοσοκομείο από τα ξημερώματα με τη γιαγιά, που δεν είναι καλά. Οι γιατροί της δίνουν ώρες…» Είπε και κάποια άλλα πράγματα, αλλά δεν έδωσα σημασία καν… Έμεινα κολλημένος στη τελευταία φράση που είχα ακούσει  «…οι γιατροί της δίνουν ώρες».

Ειδοποιώ αμέσως τη μητέρα μου, για να ειδοποιήσει και την άλλη αδερφή της και ξεκινάω σχεδόν τρέχοντας για το νοσοκομείο. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν διάφορα, αλλά ταυτόχρονα με διαπερνούσε και ένα ρίγος περίεργο και πρωτόγνωρο. Σκεφτόμουν διάφορα τα καλοκαίρια που είχαμε περάσει στο χωριό και με κυνηγούσε για να με συμμαζέψει μέσα το μεσημέρι για να κοιμηθώ. Ξέρεις κάτι γιαγιά;;; Έπρεπε να φτάσω 30 βάλε να κοιμηθώ μεσημέρι…

Ξέρεις γιαγιά;; Έπρεπε να μεγαλώσω αρκετά για να καταλάβω κάποια πράγματα από αυτά που μου έλεγες τα καλοκαίρια και όχι μόνο. Ναι και το ξέρουμε και οι δύο πως δεν είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος. Θέλω τα πράγματα να γίνονται με τον τρόπο μου είτε σωστός είτε λανθασμένος. Το ίδιο ίσως ήθελες και εσύ πάντως για αυτό και ώρες ώρες είχαμε τις διαφωνίες μας…

Ξέρεις γιαγιά;;; Τόσα χρόνια που είχαμε να μιλήσουμε μου είχαν λείψει όλες αυτές οι συμβουλές σου και οι ιστορίες που μου έλεγες ώρες ώρες. Πόσα μεσημέρια ή βράδια δεν είχαμε περάσει με το να μου λες ιστορίες από την κατοχή, τον εμφύλιο και τις έγνοιες που είχες για το αν θα γύριζε πίσω ο παππούς… Αυτές τις στιγμές τις θυμόμουν και τις θυμάμαι ακόμα… Και ναι ο χρόνος περνάει κάποια πράγματα μπορεί να ξεθωριάζουν, αλλά οι αναμνήσεις μένουν και μας συντροφεύουν.

Και ναι μπορεί να είχαμε χρόνια να  μιλήσουμε, πολλά να πούμε, αλλά έστω και για λίγο να σε έβλεπα, ένα γεια να λέγαμε θα ήταν αρκετό… Τα υπόλοιπα θα τα έλεγαν τα μάτια.

Αλλά ξέρεις… Δεν μας δόθηκε ποτέ αυτή η δυνατότητα… Έφτασα και περίμενα έξω από την πόρτα της Μ.Ε.Θ. για να μπω μέσα όταν θα μας άφηναν οι γιατροί, αλλά σαν κάποιο αόρατο χέρι να ήθελε να υπάρχει ένα εμπόδιο για να μην βρεθούμε.

Περίμενα η θεία μου εξιστορούσε πως και τι έγινε, αλλά εγώ κοιτούσα προς την πόρτα της Μ.Ε.Θ. περιμένοντας να μπούμε μέσα. Ξαφνικά βλέπω έναν γιατρό να βγαίνει να κοιτάει προς τη πλευρά που καθόμασταν και να κουνάει το κεφάλι απογοητευμένος. Αρχίζω να καταλαβαίνω τι έχει γίνει, αλλά δεν λέω τίποτα…

Μετά από λίγα λεπτά βγαίνει μια άλλη γιατρός. Φωνάζει το όνομα πηγαίνουμε όλοι προς τα εκεί. Οι κόρες σου έχουν την ελπίδα πως θα μπουν μέσα για να σε δουν, αλλά δεν… «Δεν άντεξε» είπε η γιατρός…

Παγωμάρα για λίγο και μετά ένα κρύο να με διακατέχει από πάνω έως κάτω… Χάθηκε η τελευταία ευκαιρία για μια κουβέντα για ένα «γεια»… Ναι η ευκαιρία χάθηκε, αλλά οι αναμνήσεις μένουν.

Λίγα λεπτά μετά περνάς από μπροστά μας σκεπασμένη με λευκό σεντόνι …

Ξέρεις κάτι γιαγιά;;; πολλά δεν είπαμε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά τα είχαμε πει στο παρελθόν με τον τρόπο μας, που δεν ήταν πάντα ήρεμος, αλλά σίγουρα αποτελεσματικός τις περισσότερες φορές.

Υγ: Ναι τα χρόνια περνούν, η εικόνα σου μπορεί να ξεθωριάζει, αλλά ακόμη θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια που είχαμε περάσει… Τις ατελείωτες ώρες στη παραλία με το παιχνίδι και μετά το φαγητό σου, που πάντα μας περίμενε φρεσκομαγειρεμένο. Στην αρχή από το ξυλόφουρνό σου και μετά από αυτό τον «διάολο» όπως αποκαλούσες τη κουζίνα.

 

Advertisement

Χαμένη αθωότητα τα παιδικά μας χρόνια…

Επιστρέφω στο σπίτι μετά από βραδινή βόλτα στην έρημη πόλη και ξαφνικά το βλέπω να με κοιτά περίεργα… Πρέπει να είναι μέρες εκεί μπορεί και μήνες, αλλά να μην το έχω προσέξει ή παρατηρήσει καν, πράγμα σπάνιο μεν, αλλά όντως συνέβη…

Πριν προλάβω να το φωτογραφίσω έρχεται και το πρώτο μήνυμα στο κινητό με ευχές από φίλο. Κάποιοι φίλοι βρίσκονται μακριά, αλλά είναι τόσο κοντά ακόμη και αν έχετε μέρες ή και μήνες να μιλήσετε. Ο συγκεκριμένος ανήκει σ’ αυτή τη κατηγορία, που ακόμα και από τον τρόπο που θα του πεις «καλά είμαι» ξέρει αν όντως είσαι καλά ή όχι.

Σκέφτομαι αμέσως άλλος ένας χρόνος πέρασε… Μεγαλώνω σιγά σιγά, πράγμα που δεν είναι απαραιτήτως κακό, αλλά ούτε και καλό… Μάλλον αναπόφευκτο είναι…

Μεγαλώνω και τελικά αλλάζω… Δεν ξέρω αν είναι εξωτερική η αλλαγή, αλλά εσωτερικά σίγουρα. Επιβεβαιώνεται αυτό που μου είχε πει κάποτε ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο σε κάποια από τις ατελείωτες συζητήσεις μας «Μεγαλώνοντας θα καταλάβεις πως αλλάζεις. Όλοι αλλάζουμε και αναθεωρούμε κάποια πράγματα, ακόμη και εγώ. Θα το δεις και εσύ με το χρόνο και θα το καταλάβεις…»

Και να που έφτασε η στιγμή που το συνειδητοποιώ… Όντως αλλάζω, άλλες φορές συγκινούμαι πιο εύκολα, βέβαια εξακολουθώ να αποδίδω το φαινόμενο στην ατμόσφαιρα και στη ρύπανση, αλλά μάλλον τον εαυτό μου κοροϊδεύω, άλλες πάλι φορές γίνομαι πιο ξεροκέφαλος και από τον τοίχο που έχω απέναντί μου, άλλοτε πάλι πεισμώνω χειρότερα και από τρίχρονο που δεν του πήραν το γλειφιτζούρι που του είχαν υποσχεθεί και τέλος άλλοτε πάλι είμαι εντελώς αλλού για αλλού… Σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα. Σαν να έχω γυρίσει το χρόνο πίσω και να νιώθω απλά μικρό παιδί χωρίς σκοτούρες και έγνοιες να με κυνηγάνε.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο αυτές τις στιγμές  όσο περνάνε τα χρόνια τις αποζητώ περισσότερο, τότε που μόνη ανησυχία ήταν πότε θα πάμε για μπάνιο, πότε θα παίξουμε και θα καταφέρουμε να παρατείνουμε το παιχνίδι μας έξω και όταν μεγαλώσαμε λίγο πότε θα μπορέσουμε να πάμε σε καμία ακρογιαλιά βράδυ να δούμε τα αστέρια και να ακούσουμε τον ήχο της θάλασσας…

Το τελευταίο μου συνέβη πρόσφατα, αλλά αυτή τη φορά ήμουν μόνος μου με μοναδική παρέα τον ήχο από τα τριζόνια και ένα αεράκι που είχε… Χμ μόνος μου ναι, αλλά κακά τα ψέματα είχα παρέα και τις αναμνήσεις με τους φίλους που είχαμε ζήσει ανάλογες στιγμές… Βέβαια τώρα ήταν απόντες ωσεί παρόντες μια που χαθήκαμε λίγο, άλλοι μας άφησαν για το εξωτερικό, άλλοι βρίσκονται αλλού και άλλοι μας άφησαν αμετάκλητα…

Μεγαλώνουμε λοιπόν και αλλάζουμε, αλλά πάντα γυρνάμε στις συνήθειες των παιδικών μας χρόνων για να ξεχαστούμε λίγο… Τις φυλάμε σαν να είναι κάποιο σημαντικό κρατικό μυστικό και τις επιστρατεύουμε τη δύσκολη στιγμή.

Πως, τι και γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως γιατί τα παιδικά μας χρόνια έχουν συνδεθεί με μια αθωότητα που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά φαίνεται πως όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερο την επιζητούμε.

Εξάλλου ας μην κρυβόμαστε ή ας μην κρύβομαι από τον εαυτό μου η χαμένη μας αθωότητα  εκεί βρίσκεται στα παιδικά μας χρόνια, τότε που όλα ήταν και αν δεν ήταν φαίνονταν πιο απλά και χωρίς πολλές έγνοιες…

Υγ: Καλές οι αμπελοφιλοσοφίες, αλλά ας απαντήσω και σε κανένα μήνυμα που μου εύχονται οι άνθρωποι.

Υγ1:

Ψάχνοντας την Ιθάκη

Κάνουμε ήδη τα πρώτα μας βήματα στο νέο χρόνο που πριν λίγες μέρες ήρθε. Βήματα νωχελικά και με δισταγμό προς το άγνωστο. Εξάλλου το άγνωστο πάντα μας δημιουργεί  φόβο μέχρι να το γνωρίσουμε.

Μέσα στο νέο έτος  όλοι θα προσπαθήσουμε να υλοποιήσουμε τους στόχους που θέσαμε. Βέβαια κακά τα ψέματα οι στόχοι ποτέ δεν τίθενται πάνω στη γιορτινή διάθεση που επικρατεί τις τελευταίες μέρες του χρόνου.

Είμαι πλέον σίγουρος πως ό,τι θέλουμε να πετύχουμε το αποφασίσαμε σε μια στιγμή χαλάρωσης, σε μια στιγμή που είχαμε ξεφύγει από την καθημερινότητα, σε μια στιγμή παρόρμησης, ίσως σε μια παραλία την ώρα που μας χτυπούσε ο ήλιος ή το βράδυ όταν έρχονταν το καλοκαιρινό δροσερό αεράκι ή και οπουδήποτε αλλού.

Εκείνες τις στιγμές  είχαμε τις καλύτερες ιδέες ή ανασύραμε κάποιες ιδέες που νομίζαμε πως είχαμε ξεχάσει. Μεταξύ μας όμως, τις ιδέες που είχαμε και τις υλοποιούμε ή όχι είναι καλύτερα όταν τις υλοποιούμε με παρέα, γιατί όπως λέει και ο Σαββόπουλος «φτιάχνουν … ιστορία οι παρέες».

Βέβαια μέχρι να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής θα περάσουμε από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, αλλά όπως αναφέρει και ο Κ.Π.Καβάφης :

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.»

Στο τέλος φυσικά  θα μας έχει μείνει το ταξίδι ,οι εμπειρίες και η «Ιθάκη» του καθενός …

«Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θαβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

 

Υγ: Αμηχανία, άγχος, νευρικότητα, αλλά που θα πάει θα το ξεπεράσω… Πέρασε και αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα, αλλά… πως έλεγαν οι παλιότεροι «έλλειψη χρημάτων στάσις εμπορίου» ε κάτι ανάλογο συνέβη και εδώ. Λόγω έλλειψης χρόνου λοιπόν κάποια πράγματα έπρεπε να θυσιαστούν

Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις…

Σκέφτηκα και το σκέφτηκα ξανά και ξανά για το αν θα έπρεπε να το γράψω αυτό το κείμενο,αλλά τελικά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ.

Ας πάω κατευθείαν στο κυρίως θέμα, γιατί τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Το Δημητρή Διαμαντίδη το συνάντησα εντελώς τυχαία το καλοκαίρι του 2012 στο γαμήλιο τραπέζι του γάμου του τότε συμπαίκτη του Κώστα Τσαρτσαρή. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν ήμουν καλεσμένος, απλά το γλέντι γίνονταν στη πλατεία ενός χωριού του Πηλίου (σιγά μην σας πω σε ποιο), και απλά έτυχε να βρίσκομαι εκεί.

Το καλοκαίρι του 2012 ήταν το χειρότερο για την ομάδα του Παναθηναϊκού. Είχε χάσει το πρωτάθλημα, αλλά αυτό ήταν το ελάχιστο, μια και όλη η ομάδα από παίκτες έως και προπονητές αποχώρησε, πλην του Διαμαντίδη και του Τσαρτσαρή.

Σε κάποια στιγμή συναντηθήκαμε και φυσικά του ζήτησα να φωτογραφηθούμε και δεν αρνήθηκε, αντίθετα ήταν ευγενικός και φιλικός. Μετά τη φωτογραφία μιλήσαμε για πολύ λίγο, καθότι ήθελε να επιστρέψει στο γλέντι και εγώ έπρεπε να αποχωρήσω.

Στη σύντομη αυτή κουβέντα μας του ανέφερα τον «πόνο» μου για την «επίσημη αγαπημένη» και μήπως υπήρχε περίπτωση να επιστρέψει έστω και για μια τελευταία διοργάνωση, αλλά η απάντησή του με αποθάρρυνε πλήρως, ήταν σαν τα τρίποντα που έβαζε στο τέλος και «σκότωνε»  τους αντιπάλους, «όταν λέμε κάτι δεν γίνεται να αλλάζουμε άποψη» μου είπε και τέλος.

Το επόμενο είχε να κάνει καθαρά με τον Παναθηναϊκό και ήταν ένας ακόμη «πόνος» σχετικά με το 7ο Ευρωπαϊκό που ακόμη το περιμένουμε. Η απάντησή του και εκεί ξεκάθαρη «θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να είναι η ομάδα στο Final Four» μου είπε. Και μεταξύ μας έκανε πραγματικά ό,τι περνούσε από το χέρι του όλα αυτά τα χρόνια, αλλά κάτι η έλλειψη εναλλακτικών λύσεων στη περιφέρεια, κάτι οι λάθος επιλογές δεν τα κατάφερε ο Παναθηναϊκός να είναι σε Final Four.

Ο  Διαμαντίδης όμως το προσπάθησε και με το παραπάνω,αλλά… ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη…

Σήμερα που η φανέλα του θα κρεμαστεί στην οροφή του «Νίκος Γκάλης» (ή αλλιώς Κλειστό γήπεδο του Ο.Α.Κ.Α) θέλω απλά να τον ευχαριστήσω για τις αναμνήσεις που μας προσέφερε και δεν ήταν και λίγες και μεταξύ μας πολλές φορές ήταν η αιτία για να κλείσει ο λαιμός μου.

Υγ: Μήπως εκεί στην Ε.Ο.Κ. μαζί με την επιστροφή Γιαννάκη να δώσουν και μια θέση στο Διαμαντίδη;;

Υγ1: Θα μπαίνουν οι αντίπαλοι στο γήπεδο, θα βλέπουν τη φανέλα με το #13 στην οροφή,αλλά καλού κακού θα κοιτάνε μήπως εμφανιστεί για να παίξει.

Υγ2: Αντί επιλόγου ας μιλήσουν οι εικόνες https://youtu.be/VWQ_Drb9n8Y

 

 

Χρονιά χωρίς ελπίδα…

Σε λίγες ώρες το 2015 μας αφήνει και το 2016 είναι έτοιμο να το διαδεχθεί και να προσπαθήσει να επιλύσει τα προβλήματα που κληρονομεί. Ήταν πράγματι μια έντονη χρονιά από κάθε άποψη. Δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ένα δημοψήφισμα, capital control’s , μια διαπραγμάτευση 17 ωρών, όπου το κύριο θέμα φαινομενικά ήταν  το grexit, αλλά ουσιαστικά ήταν το ίδιο το  μέλλον της ίδιας της Ε.Ε., που πρέπει πλέον να αποφασίσει στο εσωτερικό της ποιες τάσεις θα επικρατήσουν.  Θα αφήσουν τη Γερμανία να ελέγξει τη κατάσταση με την αυξανόμενη λιτότητα που επιβάλλει στις χώρες-μέλη της Ε.Ε. ή θα αναδειχθεί κάποιος άλλος ως αντίβαρο προς τη γερμανική υπεροχή; , που τείνει να μετατρέψει την Ε.Ε. σε Γερμανική Ένωση.

Κάθομαι και σκέφτομαι ξανά και ξανά την αισιοδοξία που κυριαρχούσε πέρυσι τέτοια περίοδο. Η χώρα οδηγούνταν σε εκλογές, οι πολίτες πίστευαν πως η κατάσταση θα άλλαζε προς το καλύτερο και τελικά όλα, μα όλα οδηγήθηκαν  προς το χειρότερο. Πλέον μια βόλτα στους δρόμους να κάνει κάποιος παρατηρεί πρόσωπα σκεφτικά, σκυθρωπά και προβληματισμένα.  Καμία σχέση με ένα χρόνο πριν…Η ελπίδα ούτε που πέρασε τελικά…

Τελικά το 2016 μας έρχεται χωρίς να κρατά καμιά υπόσχεση με άδεια χέρια…Ίσως είναι και καλύτερα, γιατί όσο μεγαλύτερες προσδοκίες γεννιούνται κάποιες φορές, τόσο μεγαλύτερη και η απογοήτευση που νιώθει κάποιος. Ας θυμηθούμε το πρόσφατο «Όχι» του δημοψηφίσματος και τις ελπίδες που γέννησε στο κόσμο και πως ένιωσε ο ίδιος κόσμος στο άκουσμα της συμφωνίας.Καλύτερα το 2016 να μας έρθει χωρίς πολλές προσδοκίες και φανφάρες για επιστροφή στην ομαλότητα και κανονικότητα.

Ας ελπίσουμε το 2016 να μας φέρει υγεία και κάποιες όμορφες στιγμές που θα τις μοιραστούμε με τους δικούς μας ανθρώπους.Καλή χρονιά να έχουμε!!!

Υγ: Όντως το 2015 κληροδοτεί διάφορα προβλήματα στο 2016, αλλά δεν πιστεύω πως θα επιλυθούν άμεσα για διάφορους λόγους. Αυτό όμως που οφείλουμε να κάνουμε είναι να επιλύσουμε προβλήματα/ζητήματα που εμείς οι ίδιοι έχουμε αφήσει σε εκκρεμότητα. Το χειρότερο είναι να ‘φεύγουν» από τη ζωή άτομα που είχες χρόνια να μιλήσεις για μια μικροπαρεξήγηση και να έχουν μείνει αναπάντητα ερωτήματα ή έστω το αιώνιο ερώτημα «τι θα γίνονταν αν του μιλούσα;» Μέρες που είναι ας βάλουμε λίγο τους εγωισμούς στην άκρη και ας κάνουμε μια καινούρια αρχή.