Επιστρέφω στο σπίτι μετά από βραδινή βόλτα στην έρημη πόλη και ξαφνικά το βλέπω να με κοιτά περίεργα… Πρέπει να είναι μέρες εκεί μπορεί και μήνες, αλλά να μην το έχω προσέξει ή παρατηρήσει καν, πράγμα σπάνιο μεν, αλλά όντως συνέβη…
Πριν προλάβω να το φωτογραφίσω έρχεται και το πρώτο μήνυμα στο κινητό με ευχές από φίλο. Κάποιοι φίλοι βρίσκονται μακριά, αλλά είναι τόσο κοντά ακόμη και αν έχετε μέρες ή και μήνες να μιλήσετε. Ο συγκεκριμένος ανήκει σ’ αυτή τη κατηγορία, που ακόμα και από τον τρόπο που θα του πεις «καλά είμαι» ξέρει αν όντως είσαι καλά ή όχι.
Σκέφτομαι αμέσως άλλος ένας χρόνος πέρασε… Μεγαλώνω σιγά σιγά, πράγμα που δεν είναι απαραιτήτως κακό, αλλά ούτε και καλό… Μάλλον αναπόφευκτο είναι…
Μεγαλώνω και τελικά αλλάζω… Δεν ξέρω αν είναι εξωτερική η αλλαγή, αλλά εσωτερικά σίγουρα. Επιβεβαιώνεται αυτό που μου είχε πει κάποτε ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο σε κάποια από τις ατελείωτες συζητήσεις μας «Μεγαλώνοντας θα καταλάβεις πως αλλάζεις. Όλοι αλλάζουμε και αναθεωρούμε κάποια πράγματα, ακόμη και εγώ. Θα το δεις και εσύ με το χρόνο και θα το καταλάβεις…»
Και να που έφτασε η στιγμή που το συνειδητοποιώ… Όντως αλλάζω, άλλες φορές συγκινούμαι πιο εύκολα, βέβαια εξακολουθώ να αποδίδω το φαινόμενο στην ατμόσφαιρα και στη ρύπανση, αλλά μάλλον τον εαυτό μου κοροϊδεύω, άλλες πάλι φορές γίνομαι πιο ξεροκέφαλος και από τον τοίχο που έχω απέναντί μου, άλλοτε πάλι πεισμώνω χειρότερα και από τρίχρονο που δεν του πήραν το γλειφιτζούρι που του είχαν υποσχεθεί και τέλος άλλοτε πάλι είμαι εντελώς αλλού για αλλού… Σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα. Σαν να έχω γυρίσει το χρόνο πίσω και να νιώθω απλά μικρό παιδί χωρίς σκοτούρες και έγνοιες να με κυνηγάνε.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο αυτές τις στιγμές όσο περνάνε τα χρόνια τις αποζητώ περισσότερο, τότε που μόνη ανησυχία ήταν πότε θα πάμε για μπάνιο, πότε θα παίξουμε και θα καταφέρουμε να παρατείνουμε το παιχνίδι μας έξω και όταν μεγαλώσαμε λίγο πότε θα μπορέσουμε να πάμε σε καμία ακρογιαλιά βράδυ να δούμε τα αστέρια και να ακούσουμε τον ήχο της θάλασσας…
Το τελευταίο μου συνέβη πρόσφατα, αλλά αυτή τη φορά ήμουν μόνος μου με μοναδική παρέα τον ήχο από τα τριζόνια και ένα αεράκι που είχε… Χμ μόνος μου ναι, αλλά κακά τα ψέματα είχα παρέα και τις αναμνήσεις με τους φίλους που είχαμε ζήσει ανάλογες στιγμές… Βέβαια τώρα ήταν απόντες ωσεί παρόντες μια που χαθήκαμε λίγο, άλλοι μας άφησαν για το εξωτερικό, άλλοι βρίσκονται αλλού και άλλοι μας άφησαν αμετάκλητα…
Μεγαλώνουμε λοιπόν και αλλάζουμε, αλλά πάντα γυρνάμε στις συνήθειες των παιδικών μας χρόνων για να ξεχαστούμε λίγο… Τις φυλάμε σαν να είναι κάποιο σημαντικό κρατικό μυστικό και τις επιστρατεύουμε τη δύσκολη στιγμή.
Πως, τι και γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως γιατί τα παιδικά μας χρόνια έχουν συνδεθεί με μια αθωότητα που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά φαίνεται πως όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερο την επιζητούμε.
Εξάλλου ας μην κρυβόμαστε ή ας μην κρύβομαι από τον εαυτό μου η χαμένη μας αθωότητα εκεί βρίσκεται στα παιδικά μας χρόνια, τότε που όλα ήταν και αν δεν ήταν φαίνονταν πιο απλά και χωρίς πολλές έγνοιες…
Υγ: Καλές οι αμπελοφιλοσοφίες, αλλά ας απαντήσω και σε κανένα μήνυμα που μου εύχονται οι άνθρωποι.
Υγ1:
Μονόστηλο 